Wokół Etny. Dzień 16, część I

Nadszedł dzień opuszczenia Syrakuz. Kolejnym celem naszej podróży było najpiękniejsze w mojej ocenie miejsce na Sycylii. Wybraliśmy jednak drogę nie najkrótszą i nie najszybszą, ale najbardziej malowniczą.

Pierwotny plan zakładał zatrzymanie się na ok. 2 godziny w centrum Katanii, którą do tej pory miałam okazję odwiedzić tylko raz – wieczorem. Niestety, Artur nie lubi tego miasta, gdyż ma złe wspomnienia. W roku 2008 byliśmy zmuszeni kupić niespodziewanie aparat fotograficzny, a nie dysponując wówczas nawigacją GPS trafiliśmy początkowo – zamiast do hipermarketu w Misterbianco – na przedmieścia Katanii. Wszędzie walały się śmieci – zupełnie jak w Neapolu – a kierowcy jeździli fatalnie. Dziś takie rzeczy nas nie szokują, ale wtedy Artur był na Sycylii po raz pierwszy i poza wymuskanymi uliczkami Taorminy jeszcze niczego nie widział. Ale złe wrażenie pozostało. Na dodatek podczas kolacji w domu naszych przyjaciół  (czytaj w poście Kanion Cavagrande del Cassibile – nieznana Sycylia) na pytanie Artura: „czy jest sens jechać do Katanii” Salvo odpowiedział, że zupełnie nie ma i żebyśmy nie marnowali czasu na to nieciekawe miasto. Co za solidarność plemników! Tak, czy inaczej, Katania wypadła z planu.

Z Syrakuz wyjechaliśmy zaraz po śniadaniu. Pierwszy raz mieliśmy okazję pojechać nowo wybudowanym odcinkiem autostrady Syrakuzy – Katania. Gdy jechaliśmy tą trasą cztery lata wcześniej utknęliśmy w gigantycznym korku, gdyż obok prowadzone były roboty budowlane.

Wyświetl większą mapę

Na przedmieściach Katanii odbiliśmy w lewo kierując się na Bronte. Nadeszła pora karmienia Punciaka. Mijając kilka kolejnych stacji benzynowych wybraliśmy w końcu Esso, gdyż podana na banerze cena wydawała nam się korzystna. Ale uwaga! Włosi zazwyczaj podają dwie ceny. Niższa to cena self service, czyli tankowanie samodzielne, a wyższa to korzystanie z usług pracownika stacji. Wiedzieliśmy o tym i zamierzaliśmy obsłużyć się samodzielnie, ale gdy Artur chwycił pistolet z dieslem pojawił się facet z obsługi i powiedział, że samemu można, ale na stanowisku obok, a tutaj tylko obsługa. No cóż, co by nie robić z siebie idiotów odpuściliśmy i pozwoliliśmy skasować się o 6 centów na litrze więcej za trzymanie węża.

Ruszyliśmy dalej. Droga do Bronte i dalej do Randazzo jest bardzo dobrej jakości i zapewnia wspaniałe widoki nie tylko na Etnę. Z bliska zobaczyć można pokłady zastygłej lawy w przydomowych ogródkach, porośnięte opuncjami figowymi, drzewami owocowymi i kwiatami, a także płoty i domy zbudowane z zastygłej lawy. Takie podłoże wulkaniczne jest wbrew pozorom doskonałe do upraw. To właśnie dlatego – mimo zagrożenia – ludzie tak licznie zasiedlają zbocza wulkanów, u podnóży Etny swoją winnicę posiada m.in. były wokalista grupy Simply Red Mick Hucknall.

Bronte słynie z najlepszych na Sycylii pistacji. Właśnie pistacje były głównym celem naszej wycieczki wokół wulkanu. Spodziewałam się, że po wjeździe do miasteczka spotkam tłumy tubylców sprzedających na kilogramy zielone orzechy z dużych worków oraz najróżniejsze inne wyroby, w tym uwielbiany przeze mnie krem z pistacji. Niestety, nie spotkaliśmy żadnego handlarza. Ale nie omieszkaliśmy zrobić sobie przerwy w kawiarni, którą zauważyliśmy zaraz po wjeździe do miasteczka. W tym miejscu można zostawić samochód na strefie parkowania, na którą bilet kupuje się właśnie w kawiarni.

 źródło: Google Street View kawiarnia w Bronte, wejście do Villa Comunale

To miejsce polecam z dwóch powodów. Po pierwsze taras kawiarni wychodzi na Villa Comunale, czyli miejskie ogrody, które również warto odwiedzić ze względu na bujną roślinność i ładny widok na okoliczne wzgórza. Po drugie i najważniejsze, w lokalu tym serwują prawdziwe i niedrogie pyszności z pistacjami. Ja zamówiłam cartocci, coś w rodzaju naszego pączka wypełnione kremem, zazwyczaj z ricotty, ale w Bronte – a jak – z kremem z pistacji. Niebo w gębie! Artur zamówił pistacjową granitę, która też była przepyszna. Do tego po filiżance cappuccino.

Cartocci siciliani

źródło: https://www.facebook.com/pages/Palermo-a-360-gradi/197589723597504

Etna od strony środka wyspy prezentowała się wspaniale, a w górnych partiach widoczne były „łatki” śniegu. W pewnym momencie droga zwężyła się, a po obu jej stronach wyrosły małe przydomowe winnice oferujące sprzedaż wina. Zatrzymaliśmy się w jednym z takich miejsc, ale nikt nam nie otworzył. Cóż, była pora siesty, a popołudniowy odpoczynek jest dla pracowitego Włocha ważniejszy od klienta.

Co jeszcze mogliśmy zobaczyć podczas tej wycieczki, a odpuściliśmy?

• Ponte dei Saraceni – pochodzący z XIV w. n.e. kamienny most na rzece Simento, znajdujący się w okolicach Adrano. My mieliśmy go w planach, jednak nawigacja nie miała go w bazie. Liczyliśmy, że po wjeździe do Adrano poprowadzi nas oznakowanie turystyczne, ale niestety nie natrafiliśmy na takowe.

źródło wikipedia.it autor: archenzo

• centra miasteczek Bronte, Randazzo i Linguaglossa

źródło wikipedia.it autor: Stalinchan – Kościół Santa Maria w Randazzo

• wąwóz Alcantara opisany w poście Gole dell’Alcantara – w bazaltowym wąwozie
• objazd Etny prywatną kolejką wąskotorową Circumetnea – strona internetowa również w języku angielskim. Kolejka startuje w Katanii, dojeżdża do Riposto, podróż z przystankami w Bronte i Randazzo trwa 5 godzin, a trasa jest zbliżona do tej samochodowej. Rozważałam wycieczkę Circumetnea, ale odpadła własnie z powodu nie dojeżdżania do punktu początkowego, co byłoby sporym utrudnieniem organizacyjnym. Jakie plusy? Pociąg jedzie wolno, a wagonik jest klimatyczny.

źródło: http://www.informasicilia.it/2010/09/08/catania-ferrovia-circumetnea-inaugura-nuova-linea-paterno-adrano/#.Ud24_zvIZmN

Tego dnia panował uciążliwy upał. Nie mieliśmy ochoty zwiedzać każdego z napotkanych miasteczek, objazd Etny miał w założeniu zobaczenie wulkanu ze wszystkich stron i skosztowanie oraz zakup pistacji. Tak naprawdę śpieszyliśmy się, aby jak najszybciej przybyć do celu, którym było najpiękniejsze według nas miejsce na Sycylii – i nie chodzi wcale o Taorminę.

18 czerwca 2012 roku był wyjątkowo pięknym dniem na wschodnim wybrzeżu Sycylii. Syrakuzy pożegnały nas lazurowym, bezchmurnym niebem, na którym Etna z dumą prezentowała białe kłęby dymu. Nie inaczej było na północ od wulkanu. Opuszczając Randazzo i mijając Francavilla di Sicilia marzyliśmy już tylko o balkonie z cudownym widokiem, który czekał na nas w Villi Regina.  Zanim jednak przejechaliśmy przez Giardini Naxos dane nam było przeżyć jeszcze jedną przygodę. Otóż podczas planowania podróży w domu wymyśliliśmy sobie, że jazda znaną nam doskonale trasą mija się z celem i tym razem dotrzemy do Castelmola od tyłu lokalnymi drogami, z ominięciem Taorminy.

Wyświetl większą mapę

Po zjechaniu z SS185 w SP7 nic nie wróżyło problemów. Droga ta – choć węższa i bardziej kręta – zapowiadała się bardzo ciekawie pod względem krajobrazowym.

źródło: Google Street View

Niestety, po dojechaniu na wysokość Graniti zatrzymaliśmy się na rozdrożu. Nie było żadnej tablicy drogowskazowej kierującej na Castelmola, a nasza Kaśka w ogóle tej drogi nie znała i jak w większości przypadków na sycylijskich wywiejewach była zupełnie nieprzydatna. Przeczucie podpowiadało mi, aby pojechać w prawo, mimo to postanowiliśmy upewnić się pytając napotkanego tubylca. Facet, dość młody, jak usłyszał, gdzie chcemy tędy dojechać, zaczął wymachiwać rękoma i mówić, że nie, nie dojedziemy, droga jest nieprzejezdna itp. Powinniśmy byli mimo to pojechać i sprawdzić, ale postanowiliśmy zawrócić do głównej drogi i – za radą Kaśki – skręcić w stronę Castelmola dopiero w Gagi. Gdybyśmy jednak pojechali zgodnie z planem, mielibyśmy okazję podziwiać takie oto krajobrazy.

źródło: Google Street View

Po przejechaniu miasteczka Gagi droga wskazana przez naszą niezwykle mądrą nawigację samochodową – pomimo panującego upału – zmroziła nam krew w żyłach. Na poniższym zdjęciu prezentuje się jeszcze nie najgorzej, ale to ostatnie miejsce, do którego dojechał Google Street View.

źródło: Google Street View

A to zobaczyliśmy kawałek dalej.

droga, a raczej bezdroże w okolicach Gagi

Po chwili fragmentu drogi nie było już wcale, a na tym jeszcze istniejącym leżały głazy wielkości silnika samochodowego. Odpuściliśmy i postanowiliśmy wrócić na SS185, przechodzącą przez Giardini Naxos. Co nam dało to błądzenie? Poza utwierdzeniem się w przekonaniu, że słuchanie Kaśki potrafi wpędzić w maliny, mieliśmy okazję podziwiać piękne widoki na Etnę, tam też zrobiliśmy zdjęcie, które znajduje się na początku postu.

Informacje dodatkowe:

• godzinny postój na strefie parkowania w Bronte kosztował 0,5 euro

Savoca – śladami „Ojca Chrzestnego” na Sycylii. Filmowe Corleone Bar Turrisi na Sycylii, czyli dachy Castelmola, Etna i ptaki Taverna dell’Etna w Castelmola na Sycylii – pyszne jedzenie z pięknym widokiem na Etnę