Średniowieczni kochankowie. Dzień 3, część II

Po zjedzeniu pysznej pizzy w Di Mateo przyszedł czas na kontynuowanie zwiedzania Centro Storico. Pierwsze kroki skierowaliśmy w stronę via del Duomo, gdzie znajduje się neapolitańska katedra San Gennaro. Po drodze zatrzymaliśmy się przy cukierni, której pyszności kusiły wystawione na ulicznym straganie. Postanowiłam kupić babę, typowy neapolitański słodki przysmak. Baba przywędrowała do Neapolu w latach 70-tych XIX wieku z Paryża. Pierwotne korzenie ma jednak w Polsce, a jej pierwowzorem jest nasza rodzima baba wielkanocna. Wielkim miłośnikiem polskiej baby drożdżowej był Król Stanisław Leszczyński, który zmuszony do rezygnacji z polskiego tronu osiadł w Lotaryngii we Francji. Po jego śmierci w roku 1766 kucharz Leszczyńskiego otworzył w Paryżu cukiernię, w której rozpoczął sprzedaż baby. Dla uzyskania większej delikatności i soczystości zaczęto ciasto nasączać ponczem rumowym. Faktycznie, baba neapolitańska jest znacznie delikatniejsza i wilgotniejsza od polskiej, ponadto czuć intensywny aromat alkoholu. Neapolitańczycy często zastępują poncz limoncello (likierem cytrynowym). Baby występują w formie dużych ciast z dziurą w środku (podobnych do naszej baby drożdżowej) lub w wersji mini w kształcie zbliżonym do czapki kucharskiej. Mogą być nadziewane np. ricottą lub nutellą. Mała baba, akuratna na przekąskę dla jednej osoby kosztuje ok. 2 Euro. Ja wybrałam taką bez nadzienia i była pyszna. Polecam!

Baba napoletano w najróżniejszych wersjach

Katedra San Gennaro robi wrażenie. Niestety, zlokalizowana jest na ulicy, a nie na placu, wciśnięta pomiędzy inne zabudowania jak większość neapolitańskich kościołów. Mnie nie podoba się ten styl, kościół, zwłaszcza tak piękny jak ta katedra, powinien być wyeksponowany, a tutaj nie można nawet zrobić porządnego zdjęcia, gdyż brakuje miejsca, aby objąć kadrem całą elewację. Ponadto okazało się, że katedra jest zamknięta. Byłam bardzo rozczarowana. To miejsce ma szczególne znaczenie dla mieszkańców Neapolu. Wewnątrz znajduje się fiolka z krwią Św. Januarego – biskupa, którego ścięto za czasów rzymskiego cesarza Dioklecjana w roku 305. Według legendy pewien starzec przeniósł ciało w bezpieczne miejsce, a następnie napełnił krwią zmarłego dwa flakony. Po kilkudziesięciu latach, podczas przenoszenia szczątków Januarego do Neapolu krew we fiolce zmieniła stan skupienia na płynny. Podobno do dnia dzisiejszego krew staje się płynna w każdą pierwszą sobotę maja, dziewiętnastego września oraz szesnastego grudnia. Januaremu przypisuje się cuda. Miał m.in. powstrzymać erupcję Wezuwiusza w roku 1631, właśnie 16 grudnia. Lecz krew nie zawsze ulega przemianie. Wówczas mieszkańcy spodziewają się najgorszego. Więcej na ten temat możecie dowiedzieć się z zamieszczonego poniżej, krótkiego filmu w języku angielskim.

autor apostleshipofprayer

Przed katedrą posiedzieliśmy na ławce kilkanaście minut zachwycając się jej piękną fasadą. Następnie ruszyliśmy w kierunku kościoła Santa Maria Donnaregina, ale niestety był zamknięty, jak większość do tej pory napotkanych neapolitańskich kościołów. Wielka szkoda. Następnie skierowaliśmy się w stronę Piazza Cavour, gdzie znajduje się piękna brama wyznaczająca granicę starówki.

Brama wyznaczające granicę Centro Storico widziana od strony Piazza Cavour

Teraz nadszedł czas na ostatni punkt dzisiejszego programu – ostatni, ale najciekawszy. Po krótkim spacerze wąskimi uliczkami dotarliśmy do średniowiecznego kościoła San Giovanni a Carbonara, ufundowanego w roku 1343 jako mauzoleum andygaweńskich władców Neapolu, położonego u szczytu imponujących schodów. Z kościołem tym wiąże się historia miłosna, jednocześnie piękna jak i tragiczna. Nad ołtarzem głównym pochowany jest Król Władysław Durazzo oraz jego siostra Królowa Joanna II. Objęła ona tron po bezpotomnej śmierci brata. Wówczas na dworze toczyła się walka o władzę. Jednym z tych, którzy mieli wysoką pozycję i duże wpływy był ukochany Królowej Sergianni Caracciolo. Z obawy o własne życie oraz tron Joanna kazała zasztyletować kochanka. Tragiczna za życia miłość znalazła  szczęśliwy finał po śmierci. Sergianniego pochowano zaledwie kilka metrów od ukochanej, w pięknej, kolistej kaplicy za ołtarzem. Grobowiec zwieńczony jego pomnikiem wykonał Andrea z Florencji. Poniżej załączyłam film z nastrojowym podkładem muzycznym, który pięknie pokazuje cały kościół. Naprawdę zachęcam do obejrzenia i posłuchania.

autor Dino Negri

Po wyjściu z kościoła San Giovanni a Carbonara skierowaliśmy się w stronę naszego hotelu Mercure Garibaldi zlokalizowanego w pobliżu Piazza Garibalgi. Po drodze mieliśmy okazję zobaczyć bramę Porta Capuana oraz kościół, którego nazwy nie udało mi się ustalić. Po zabraniu bagaży z hotelowej przechowalni tramwajem nr 1 podjechaliśmy do portu i zameldowaliśmy się na promie. Kabina, mimo iż czteroosobowa, była na tyle mała, że trudno było się po niej poruszać nawet jednej osobie. Ale i tak byliśmy szczęśliwi, że nie będziemy podróżować na fotelach lotniczych, tylko jak paniska we własnych czterech ścianach – za cenę foteli. Więcej na ten temat napisałam w poście Parostatkiem piękny rejs. Po zakwaterowaniu i zmianie ciuchów na cieplejsze wyszliśmy na pokład. Prom wypływał o 20:00, czyli w czasie, gdy słońce nad Neapolem skłaniało się ku zachodowi. Widoki na miasto i Wezuwiusza były piękne. Cała podróż promem przebiegła bardzo dobrze. Nie czuć było najmniejszego kołysania, nawet na pełnym morzu. Była to dla nas pierwsza podróż promem z noclegiem, ale na pewno nie ostatnia. Do zobaczenia na Sycylii!

Jeśli macie jakieś pytania, to proszę, zadawajcie je w komentarzach pod tym postem, postaram się na każdy odpowiedzieć i coś doradzić. Bardzo chętnie poczytam też o Waszych doświadczeniach z podróży do Kampanii, śmiało dzielcie się informacjami, na pewno pomogą one osobom dopiero planującym podróż.