Sycylia ekstremalnie, czyli jak wchodziliśmy na Monte Cofano z psem

Każdy, kto odwiedza zachodnią Sycylię widzi Monte Cofano. Samotna, wysoka na 659 m góra wyrasta wprost z morza. Podziwiana jest z tarasu widokowego w Erice, a także z licznych plaż ciągnących się aż po San Vito lo Capo. Miłośnicy aktywnego wypoczynku mogą ją okrążyć, miłośnicy ekstremalnego wypoczynku mogą na Monte Cofano wejść. My również podjęliśmy to wyzwanie i wybraliśmy się na szczyt z psem! Zapraszam na opowieść pełną potu, łez, strachu, bólu, adrenaliny, radości i oszałamiających widoków.

Wejście na nią było jednym z celów naszej ostatniej podróży na Sycylię. Ta majestatyczna skała wzbudza jednocześnie zachwyt i respekt. Niecałe 700 m wysokości to niewiele, ale tutaj mamy do czynienia z ok. 300 m prawie pionowej ściany, po której podejście jest bardzo trudne, a miejscami wymaga podciągnięcia się na linie. Kusząca przygodą i widokami ze szczytu oraz odpychająca srogimi zboczami palonymi bezlitośnie przez sycylijskie słońce. Oto ona – piękna i bestia w jednym, a imię jej Monte Cofano. Zapraszam na szczyt. 🙂

Był wtorek 16 września 2014 roku, gdy wcześnie rano rozpoczęliśmy podejście. Pogoda popsuła się, było pochmurno, a gdy tylko ruszyliśmy zaczęło mżyć. Martwiłam się, że przez brzydką pogodę widoki ze szczytu nie będą aż tak zachwycające, jak się spodziewaliśmy. Ponieważ w podróż „W 30 dni dookoła Italii” wybraliśmy się z naszym kudłatym, czworonożnym szczęściem imieniem Gucia, zdobycie Monte Cofano musiało przewidywać zabranie ze sobą psa. Wiedzieliśmy, że na trasie są momenty wymagające podejścia przy pomocy liny i byliśmy zaopatrzeni w uprząż dla Guci. Jej niewielka waga poniżej 10 kg była czynnikiem sprzyjającym temu wyczynowi.

Tu sei qui, czyli jesteś tutaj. Z tego miejsca wyruszyliśmy pozostawiając samochód na pobliskim parkingu.

Początek trasy to przyjemna ścieżka i taki oto widok.

Monte Cofano i jego bezpośrednie otoczenie jest obszarem chronionym – Riserva Monte Cofano. Po drodze spotkaliśmy jedynie stado wypasających się krów, ale tak naprawdę, to nie wiem, co one jadły, gdyż raptem trzy tygodnie wcześniej całe południowe zbocze góry stało w płomieniach i wszystko, co wcześniej było zielone przywitało nas żałobnym kolorem czerni. Ten pożar, choć dawno ugaszony, miał ogromny wpływ na przebieg wspinaczki, ale o tym za chwilę. Spostrzegawczym należy się słówko wyjaśnienia. Pisałam o brzydkiej pogodzie, a zdjęcia, które zobaczycie będą prezentowały błękitne niebo. Otóż karta pamięci z naszego aparatu postanowiła tego dnia pozostać bezpiecznie w laptopie i na Monte Cofano wybraliśmy się pstrykając fotki pustym aparatem. Na szczęście w połowie drogi Artur się zorientował i wrzucił do aparatu kartę pamięci z kamery. To cwane posunięcie pozwoliło nam sfotografować piękne panoramy, jednak mało brakowało, a zdjęć nie byłoby wcale. W każdym razie fotki, które oglądacie z początków podejścia zostały zrobione podczas zejścia 🙂 No dobra, lecimy dalej!

Początek podejścia to łatwa ścieżka, już w tym miejscu zachwycająca widokami. Wzgórze w oddali to Monte San Giuliano, czyli miasteczko Erice

W tym miejscu zaczęło się robić trudno. Ścieżka powoli zanikała ustępując miejsca czerwonym kropkom namalowanym na skałach i sugerującym kierunek podchodzenia

Popalone rośliny i osmolone, mokre skały jeszcze nie były tutaj problematyczne

Artur i Gucia – odpoczynek na półce skalnej

Widok w dół – tutaj jeszcze nic nie zapowiadało kłopotów

Kłopoty pojawiły się tutaj. To zdjęcie zostało zrobione w drodze powrotnej, ale podchodząc było pochmurno i mżyło. Śliskie skały (pozostałości po pożarze + woda deszczowa) pod naszymi stopami stały się niebezpieczne.

Od tego miejsca opis będzie kontynuował Artur. Ze mną spotkacie się później 😉

Houston, we have a problem

Rumowisko i strome zbocze były bliskie pokonania nas na wysokości ok. 400 m n.p.m. Kamienie i głazy były śliskie po niedawnym deszczu. Gucia, choć skakała po głazach niczym kozica była przypięta do mnie elastyczną uprzężą. Komplikowało to mocno naszą sytuację, ponieważ każdy jej skok i próba pokonania przeszkody szarpały mną nieznośnie, co w kilku przypadkach mogło skończyć się utratą równowagi i Bóg wie, czym jeszcze. Natalia też już nie dawała rady wspinać się po wręcz pionowej ścianie – gdyby chociaż było widać wyraźnie szlak. No właśnie, bo i po co malować znaki szlaku często, przecież farba droga, a i wysiłku szkoda. Moi drodzy, będąc na szlaku wiodącym ku szczytowi Cofano rozbolą was karki od ciągłego wykrzywiania głowy w poszukiwaniu tych cholernych czerwonych kropek wymalowanych na tyle rzadko i w tak absurdalnych miejscach, jakby ktoś to zrobił dla fanu, a nie po to, by jakimś turystom ułatwić życie. Jak już wspomniałem na wysokości ok. 400 m n.p.m. na jednej z nielicznych półek skalnych odpoczywaliśmy, piliśmy wodę i prowadziliśmy ożywioną dyskusję na temat drogi. Natalia poddała się po kilku minutach dalszej wspinaczki, bo z każdym pokonywanym metrem coraz trudniej było jej utrzymać równowagę, ponadto coraz bardziej martwiliśmy się o Gucię. Zbocze, którym wiedzie szlak jest w tym miejscu wyjątkowo niebezpieczne. Postanowiłem, że sam spróbuję dokończyć marsz ku szczytowi, bo po pierwsze to ja tu noszę spodnie i byle górka mnie nie pokona, a po drugie byłem wkurzony na siebie, że wybraliśmy się w drogę na szczyt w deszczu. Dodam, że opuszczając półkę deszcz przestał padać i bardzo szybko wyszło słońce, silne słońce.

Ruszyłem dalej. Te dwa malutkie, różowe punkciki to buty Natalii

Zostawiłem moje damy na skalnej półce południowego zbocza ok. godziny 11:00 i sam rozpocząłem atak na szczyt Monte Cofano. Umówiliśmy się, że Natalia zacznie się martwić o mnie dopiero po trzech godzinach nieobecności, gdyż szacowałem czas mojej wycieczki na dwie godziny. Już wyjaśniam rodzące się pytanie: czemu ma się martwić po upływie trzech godzin, jak można utrzymywać ze sobą łączność przez komórki? Ano dlatego, że mojemu LG 4X HD tak spodobał się zachód słońca w Sant’Elia, opisany tutaj, że został tam na dłużej. Mówiąc krótko i dobitnie: ktoś mi tę komórkę buchnął, gdy cieszyłem oczy nastrojową chwilą. Czas spędzony na wspinaczce, a następnie szukaniu liny upłynął szybko. Poniekąd była to zasługa adrenaliny buzującej w moich żyłach, poniekąd zmęczenia i dokuczającego upału, choć panorama roztaczająca się ze szlaku dodawała tchu.

Po kwadransie szukania znalazłem ją. Odkryciem tym podzieliłem się od razu z Natalią meldując werbalnie i drąc przy tym gardło. Zameldowałem również, że zrywam łączność i wchodzę po linie.

Atak na szczyt

Wejście po linie nie sprawiło dużego wysiłku, gdyż nogi znajdywały dużo punktów oparcia. Wgramoliłem się, a moje oczy ujrzały przepiękny widok, który podpowiadał, że dotychczasowa mordęga dobiegła końca – było prawie płasko! No prawie, bo pewnie ze sto parędziesiąt metrów w górę, ale w tamtej chwili nie miało to dla mnie najmniejszego znaczenia. Ważne było tylko, że można iść spacerkiem ku szczytowi.

Zdjęcie oprócz szczytu w oddali ukazuje też oznaczenie szlaku wykonane z ustawionych na sobie kamieni (stożek po lewej stronie nad kropką) i czerwonej kropki. Jak widać nie są one ustawione po to by oznaczyć drogę na szczyt, którą widać doskonale i wiedzie prosto przed siebie. W takim razie po co? W chwili, gdy robiłem zdjęcie, mało mnie to obchodziło, po prostu parłem naprzód strzelając co jakiś czas takie panoramy.

Macari i wybrzeże aż po San Vito lo Capo

Jeszcze raz to samo, tym razem z trochę wyższego pułapu

Pół godziny i dwa odpoczynki później pełen radośći, niesiony dumą i napędzany własnym ego dotarłem na szczyt Monte Cofano.

Szczyt Monte Cofano oznaczony stożkiem z kamieni. Widok na Erice, Trapani i spory fragment zachodniego wybrzeża Sycylii

Zdobycie Monte Cofano jako, że było małym krokiem dla człowieka, ale wielkim dla bloga Italia by Natalia udokumentowałem – co nie zdarza się często – robiąc pamiątkowe selfie 😉

Powrót

Droga powrotna przebiegała całkiem sprawnie, minąłem nawet parkę turystów zmierzających na szczyt. Mało śmiesznie zrobiło się, gdy dotarłem do urwiska w miejsce, gdzie – jak sobie wyobrażałem – powinna być lina. Niestety, po linie ani śladu, po cholernych szlakowych kamykach, ułożonych jeden na drugim również ani śladu – wszędzie jednolity krajobraz. Dureń, który montował linę nie oznaczył miejsca jej umocowania na górze, aby schodząc z wierzchołka wyraźnie kierować się prosto ku niej.

Po minutach spędzonych na bezskutecznym szukaniu liny powiem Wam drodzy czytelnicy, że jak będziecie mieć kijek do nordic’a / trekkingu przy sobie, to zamiast tachać go bezsensu na górę wbijcie przy linie – to naprawdę ułatwia orientację drogi powrotnej.
Cofnąłem się ku szczytowi i z pomocą aparatu obrałem kierunek, który mniej więcej prowadził w rejony, z których wcześniej strzelałem zdjęcia. Linę znalazłem niebawem i po kilku chwilach dotarłem do miejsca, gdzie zostawiłem Natalię i Gucię. Oczom mym ukazał się ten oto widok.

Uradowana z mojego szczęśliwego powrotu żoneczka zażywała kąpieli słonecznej od prawie 3 godzin. Nasze wspólne dalsze zejście było szybkie i upłynęło na mojej opowieści.

Gucia w drodze powrotnej pędziła wyraźnie okazując irytację

Zmęczeni, wykończeni, spoceni, brudni i szczęśliwi – już tylko kilometr do samochodu

Gucia rwała do przodu niezmordowanie poganiając nas do zaparkowanego nieopodal auta. Odpoczęła dopiero w klimatyzowanym mieszkaniu na zimnej podłodze. Wszystkim tym, którzy pragną wejść na szczyt przypominam o obowiązkowym zabraniu ze sobą okryć głowy, prowiantu i wody, dużo wody. Ja i moje dwie damy podczas tej wspinaczki wypiliśmy łącznie 7 litrów wody i izotoników. A teraz Natalia opowie Wam o trzech godzinach na półce skalnej tuż nad przepaścią z psem, telefonem, butelką wody mineralnej i sycylijskim słońcem.

Przede wszystkim jest mi trochę głupio, że nie dałam rady. Zwyciężył zdrowy rozsądek mówiący, aby nie pchać się tam, skąd być może nie dam rady zejść. Śliskie skały napawały mnie obawami nie o podejście, a o zejście. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że praktycznie w jednej chwili zza chmur wyjdzie słońce i osuszy kamienie. Gdy zorientowałam się, że właśnie straciłam szansę na zdobycie Monte Cofano było już za późno, aby dogonić Artura zwłaszcza, że sama z Gucią przypiętą do pasa nie odważyłabym się na taki krok. Dziś z perspektywy czasu uważam, że była to dobra decyzja. Góry to nie przelewki, strach w takim miejscu często jest głosem instynktu i nie należy go lekceważyć. Bałam się mniej, niż chociażby w niezapomnianym Locie Anioła w Bazylikacie, gdzie rozpędzona do 120 km/h pędziłam 400 m nad przepaścią po stalowej linie (do przeczytania w poście Lot Anioła – nieznana perełka południowych Włoch). Wówczas walczyłam z samą sobą, bo wiadomym było, iż nic mi się nie stanie, a system lotów jest sprawny i poddawany rygorystycznym kontrolom. Na Monte Cofano było inaczej, zdana tylko na własne możliwości, mogłam odpuścić lub ryzykować nie znając finału. Mam też do siebie żal, że naraziłam Gucię na nadmierne słońce. Choć zrobiłam wszystko, aby ją ochronić, osłaniałam ją plecami i – czego na zdjęciu już nie było widać – także prowizorycznym namiocikiem z kurtki rozpiętym pomiędzy moją ręką, a kamieniem, to i tak mocno się przegrzała. Ja również, ale przynajmniej miałam świadomość, co się dzieje. Co do samego wysiłku podejścia, to zabranie Guci nie było barbarzyństwem, wierzcie mi. Ten pies to prawdziwy tajfun, nigdy nie jest zmęczona i nigdy nie ma dosyć. Biega długie dystanse, kopie dziury w ogrodzie szukając kretów do tego stopnia, że jak zacznie kopać to nie reaguje na żadne przywoływania i kopie tak długo, aż z dziury wystaje tylko czubek ogona. Ten mały diabeł został przez nas adoptowany i jak się okazało dopiero później, to rzadka w Polsce rasa psa o nazwie terier australijski. Dopiero poznając ten fakt dowiedzieliśmy się, że wymaga ona dużo ruchu, dużo uwagi i źle znosi rozstania. Troska o ukochanego psa mieszała się z troską o męża. Wiedziałam, że Artur ma doświadczenie w chodzeniu po górach o wiele większe, niż ja i najprawdopodobniej poradzi sobie bez większego problemu. Ale jak to w życiu bywa, zawsze troszczymy się o tych, których kochamy i nic na to się nie poradzi. Podczas niemal trzech godzin na półce skalnej przeszły obok mnie dwie pary. Zdziwieni widokiem baby z psem w takim miejscu, uprzejmi ludzie pytali, czy wszystko w porządku. Poza nimi nie spotkałam nikogo.

A więc kochani, tak zdobywaliśmy Monte Cofano. A na koniec zdradzę Wam, że gdy zeszliśmy prawie na sam dół, gdy skończyły się problematyczne skały i zaczęła zwykła, szutrowa ścieżka, to z zadowolenia idąc prosto przed siebie potknęłam się o własne nogi i poleciałam jak długa na twarz z okrzykiem „Misiuuuuu!” robiąc dziurę w ukochanych spodniach dresowych.

Gucia po powrocie z Monte Cofano. Tego dnia musieliśmy namawiać ją na wieczorne siusiu

Informacje dodatkowe:

• wejście na teren Rezerwatu Monte Cofano jest darmowe;
• parking przy początku szlaku jest darmowy;
• należy zabrać ze sobą spory zapas napojów, w tym napój izotoniczny wspomagający regenerację;
• należy zabrać okrycia głowy chroniące przed słońcem oraz okulary przeciwsłoneczne;
• jeśli nie masz doświadczenia w chodzeniu po górach i odpowiedniej kondycji – nie idź!
• nie zostawaj na szczycie, aby podziwiać zachód słońca. Schodzenie po zmroku to narażanie życia;
• nie wchodź w pojedynkę! Towarzysz podróży w razie kłopotów może Ci pomóc. Szlak nie jest popularny, nie możesz liczyć na przypadkowo spotkanych ludzi;
• konieczne jest odpowiednie obuwie;
• pamiętaj, aby oznaczyć miejsce, z którego zwisa lina!

Bar Turrisi na Sycylii, czyli dachy Castelmola, Etna i ptaki Punta Secca, południowa Sycylia – nie tylko filmowy dom komisarza Montalbano Pozzallo, południowa Sycylia – miasteczko i piękna plaża piaszczysta dostępne pociągiem Jak zmieniła się Sycylia przez ostatnie 20 lat? Moje wspomnienia i obserwacje 2001-2021